Het coronatijdperk heeft ons al tal van nieuwe woorden opgeleverd: van knuffelcontact over hoestschaamte tot anderhalvemetersamenleving. Kathleen De Clercq, lector binnen de PXL-opleiding groenmanagement, voegt er daar graag twee aan toe: groenarmoede en lachhonger.
Ik zou graag een nieuw woord introduceren. Althans, ik denk dat het nieuw is: groenarmoede. Groenarmoede betekent dat mensen in hun nabije omgeving – op wandelafstand (lees: 1,6 km) van hun woonplaats – geen toegankelijk natuur- of bosgebied hebben van 30 hectare of meer. Volgens de studie ‘Natuur op wandelafstand’ (Natuurpunt, 2014) moeten meer dan 3 miljoen Vlamingen het zonder zo’n wandelgebied in hun nabije omgeving stellen. Alleen hadden ze er bij Natuurpunt geen term voor, wel zo’n omslachtige omschrijving met 1,6 km en 30 hectare. Groenarmoede dus.
Waar het me om gaat: door die groenarmoede staan nu heel wat natuurgebieden sterk onder druk. Denk maar aan de Lommelse Sahara die een tijdje afgesloten moest worden. Of de hordes wandelaars in de kustduinen of in de Hoge Venen. De Mombeekvallei in Hasselt, vlak bij waar ik woon, is compleet stuk gewandeld. Het is geleden van de jaren tachtig dat de vallei er zo nog bij lag. Maar toen was de modder te danken aan jonge gasten die aan hun brommertjes sleutelden en zich op een motorcrossparcours waanden. De modder vloog bij momenten meters hoog de lucht en het was hier elke zaterdag en woensdagnamiddag een hels kabaal.
Steden moeten op zoek naar kwalitatief groen. Ze moeten op zoek naar plaatsen waar bomen mogen groeien tot volwassen exemplaren, naar plaats voor nieuwe stadsbossen. Niet één, maar meerdere. Tenminste, als ze de natuurgebieden willen behouden (en de Europese doelstellingen willen behalen). Het ecologische draagvlak van de kwetsbare natuur is meer dan overschreden…
Onder de noemer ‘eentje is geentje’ lanceer ik nog een nieuw woord: lachhonger, naar analogie met huidhonger. Ik heb er zelf heel veel last van. Ik zou graag in de winkel betalen aan een lachende kassierster, of koppels op straat naar elkaar zien lachen, of studenten zien lachen bij een compliment dat ze krijgen. Het zien van een lach is beperkt tot een lach op het scherm of de lach van mijn eigen gezinsleden. Geen flauw idee of het ooit onderzocht is, maar ik denk dat je dagelijks een bepaalde hoeveelheid ‘lach’ moet kunnen waarnemen om gelukkig te zijn. Achter die maskers gaat dat nu niet; je ziet gewoonweg de lach van mensen niet meer.
Groenarmoede en lachhonger dus. Hopelijk behoren ze snel tot het verleden en hoeven we geen van beide te verkiezen tot het woord van 2021.
Contact: kathleen.declercq@pxl.be
