In onze reeks Polsslag regelen we een afspraak tussen een spraakmakend politicus en een PXL eXpert ter zake. Samen wisselen ze ideeën uit over de maatschappij van vandaag en morgen. Deel 6: Dirk Franco en Kristof Calvo (Groen), over burgerparticipatie, klimaat en politieke vernieuwing.
Op vrijdag 19 mei bracht Kristof Calvo, fractieleider voor Groen in de Kamer, een bezoek aan Hogeschool PXL, voor een ontbijtsessie met PXL-studenten. Dirk Franco, strategisch beleidsadviseur en programmadirecteur van het PXL-postgraduaat Energy Efficiency Services, had vooraf een kort interview met hem.
Dirk Franco: Meneer Calvo, u staat bekend als één van de vurigste Groen-politici. Vanwaar uw passie voor de politiek en voor Groen?
Kristof Calvo: Tja, die liefde voor de politiek en voor Groen, dat is iets dat ik al vrij snel ontdekt heb. Ik had de vreemde gewoonte om al op jonge leeftijd brieven te schrijven naar politici, vanuit nieuwsgierigheid en verwondering, over wat er in de wereld gebeurde, dicht bij mij. Dat was toen nog in Willebroek, de gemeente waarin ik ben opgegroeid.
Daarna ben ik redelijk toevallig op de sympathisantenlijst van Agalev en Groen terechtgekomen: dat waren toffe mensen, die thema’s spraken mij aan, de manier van werken sprak mij aan en zo rol je van het een in het ander. Een paar jaar later ben je jongerenvoorzitter en nog een paar jaar later ben je parlementslid. Het is eigenlijk allemaal heel spontaan en vlot verlopen…
Waar we vooral nood aan hebben, is een politieke cultuur die veel meer het vraagteken hanteert dan het uitroepteken
Dirk Franco: Werkt uw partij anders dan andere partijen?
Kristof Calvo: Ik denk het wel. Ik heb natuurlijk nog nooit gefunctioneerd in een andere partij en heb daardoor geen volledig zicht op hoe het elders gebeurt, maar ik denk wel degelijk dat de manier van werken bij Groen anders is. Da’s ook een van de sterke troeven van onze partij voor de toekomst: onze open werking, met veel plaats voor debat, waar ook jonge en nieuwe mensen kansen krijgen. Zo vervul je die oude droom van een basisdemocratie zoals dat heette in de jaren 80: die droom, da’s de burgerparticipatie van vandaag. En dat is ook een belangrijke opdracht voor overheden en zeker voor politieke partijen: jezelf veel meer openstellen en een platform worden voor engagement. Niet alleen in de zin van politiek getinte affiches plakken of flyers verdelen, maar waar mensen ook de kans krijgen om inhoudelijke betrokkenheid te tonen.
Dirk Franco: Vindt u dat jongeren vroeger moeten kunnen stemmen?
Kristof Calvo: Ik ben al heel lang een uitdrukkelijke voorstander van stemrecht op 16 jaar. Niet zozeer vanuit het idee van een generatieconflict of zo – jongeren die het moeten opnemen tegen de oudere babyboomgeneratie – maar vooral omdat het een heel sterk en duidelijk signaal is naar jongeren: ‘Politiek is ook iets van jullie’. Dat kan ook een trigger zijn om op de schoolbanken meer aandacht voor politiek te hebben dan vandaag het geval is. Niet om de pIartijprogramma’s van buiten te leren, niet om de volledige samenstelling van alle regeringen te kennen: daar draait het eigenlijk niet om. Da’s ook niet de essentie van politiek. De essentie is: welke overtuiging heb je? wat denk je dat er moet gebeuren, in jouw gemeente, in Vlaanderen, in België? Die vragen uitlokken kan, denk ik, perfect vanaf je zestiende, vanop de schoolbanken.
Voor mij is het akkoord van Parijs een baken van nieuwe hoop
Dirk Franco: Wie vindt dat de overheid zich niet juist of onvoldoende van haar taken kwijt, krijgt binnenkort het recht haar uit te dagen en het zélf te doen. Het ‘recht op uitdaging’ wordt al in de praktijk gebracht in Nederland en Groot-Brittannië en de Vlaamse regering wil het nu ook bij ons lanceren. Wat vindt u van die aanpak? Is dat uw model voor burgerparticipatie?
Kristof Calvo: Ik denk niet dat we een discussie moeten voeren over het ene dan wel het andere model. Waar we vooral nood aan hebben, is een politieke cultuur die veel opener is, die veel meer het vraagteken hanteert dan het uitroepteken, die soms heel veel ruimte laat aan spontane initiatieven van onderuit. Maar ook een politiek die naar aanleiding van een concreet project of concreet idee mensen kan bevragen, kan verzamelen, kan engageren. Eerder dan te kiezen voor het ene model of het andere, moeten we dus vooral die switch maken naar een heel andere manier van met elkaar praten en zaken beslissen: niet meer dicteren, maar faciliteren en regisseren. Het is mijn overtuiging dat politici die die knop niet willen omdraaien, onvermijdelijk binnen de kortste keren een andere job moeten gaan zoeken, want in een samenleving van mondigheid en transparantie is die switch echt nodig.
Dirk Franco: Wat vindt u van het klimaatakkoord van Parijs?
Kristof Calvo: Op zich is het klimaatakkoord een kader, een raamwerk, maar het is wel een heel belangrijk kader. Het geeft richting, maar het blijft natuurlijk wel zaak om die afspraken te concretiseren. En daar moet je vaststellen dat er op zich wel al wat stappen gezet zijn, maar dat de vorderingen binnen België, binnen Europa toch wel wat traag gaan. Nu, anderzijds: niemand had drie jaar geleden gedacht dat het kon – zowat de hele wereld op een klimaatplatform hijsen – en het is toch maar gelukt. Voor mij is het akkoord van Parijs toch wel een baken van nieuwe hoop. Het toont aan dat een complex thema, waar verschillende partijen op korte termijn tegengestelde belangen hebben, met wat goede wil toch tot een akkoord kan leiden. Ik was dus heel blij met dat akkoord. Het wordt nu natuurlijk fors aangevallen, het staat onder druk met iemand als Trump, maar anderzijds zie je dat dat akkoord van Parijs heel erg gesteund wordt van onderuit, ook in de VS zelf. Dat geeft hoop.
Binnen dit en tien jaar wil ik deel zijn van een groene partij die 15 à 20% haalt.
Dirk Franco: Slotvraagje: hoe ziet u de toekomst van Vlaanderen en België? En wat zijn daarin uw politieke ambities?
Kristof Calvo: Ik heb geen heimwee naar het oude België, maar ik ben wel sterk gehecht aan het Belgische model, het experiment in Europa waarin verschillende talen en culturen elkaar ontmoeten binnen één politieke structuur. Da’s meer een model van de toekomst dan een model van het verleden, zoals sommigen durven te beweren.
België is een land met heel veel mogelijkheden, een land met veilige, welvarende vierkante meters om in geboren te worden. Ik heb er echt vertrouwen in dat we met België stevige stappen vooruit kunnen zetten en ik denk ook dat we daar met Groen een belangrijke rol in kunnen spelen, nooit alleen, altijd in samenwerking met anderen.
Dus als we over ambitie spreken: ik wil met Groen echt flinke stappen vooruit zetten. Dan spreken we niet over 10%; dat is voor mij veel te weinig. Binnen dit en tien jaar wil ik deel zijn van een groene partij die 15 à 20% haalt. Ik denk dat dat kan, dat we daar de mensen en de ideeën voor hebben en dat deze tijd ook wel snakt naar een partij als de onze, een partij die mensen wil samenbrengen en die het klimaat een belangrijke rol toebedeelt.
Dirk Franco: Bedankt voor dit interview, meneer Calvo.
Audiofragmenten uit het interview met Kristof Calvo vind je terug opSoundCloud.
Auteurs: Jesse Oyen, Jente Haesevoets en Lars Rondags (PXL-studenten 2pba journalistiek, onder begeleiding van Eric Pompen)
